Ik had gistermiddag voor het eerst sinds lange tijd een afspraak met een vrouw, Rosa genaamd. Zij is lerares in het basisonderwijs. Na me suf te hebben gepiekerd over wat haar zou behagen, besloot ik haar mee te nemen naar een bankje aan de rand van een schoolplein. Ik vond het erg belangrijk dat zij zich op haar gemak zou voelen bij mij, en dacht dat een voor haar veilige omgeving zou helpen daarbij. Omdat zij gezien haar beroep waarschijnlijk graag in de buurt van kinderen is, nam ik haar mee naar de buurt van… kinderen.

Wij kwamen aan om één uur in de middag en settelden ons op het houten bankje. Het eerste halfuur was ongemakkelijk. We wisten niet veel woorden met elkaar te wisselen. Daarom was ik zo blij toen tegen half twee de kinderen het schoolplein opkwamen. Knaapjes met bolle blozende wangen en meisjes met vlechtjes of knotjes. Ik vond het niks aan. Ik dacht wel dat dit het juiste moment was om Rosa de verrekijker die ik voor haar had gekocht (een roze, om precies te zijn, want ze is een vrouw), te overhandigen. Verwachtingsvol haalde ik het object uit mijn rugtas en reikte hem haar aan. Ze zou straks in haar nopjes zijn en dan zou zij mij van alles vertellen.

Rosa keek mij aan met een vragende blik, de wenkbrauwen tot aan haar haargrens opgetrokken. Ik knikte haar toe, hield haar de verrekijker voor en wees naar het schoolplein. Rosa verroerde geen vin, haar gezicht onbewogen. Ik zette de verrekijker aan mijn ogen en gaf hem vervolgens nog een keer aan haar.

“Dat joch in die gele jas is leuk” zei ik in een poging om haar te enthousiasmeren, maar Rosa leek niet eens in de richting van betreffend kind te willen kijken. Ik snapte niet dat Rosa de verrekijker aan mij terug had gegeven. Ik denk dat het een signaal was om mij te laten weten dat zij mij graag weer wilde ontmoeten.

Ik heb haar een bericht gestuurd met een lijst basisscholen waar ik haar een volgende keer mee naartoe kan nemen.