Het is maandag, 10:45 uur. Ik zit in mijn praktijkruimte, kijk continu door het raam naar buiten, en drink kleine slokjes van mijn kop Earl Grey thee met citroen. De kop is blauw. Ik wieg heen en weer terwijl ik dit schrijf. Mijn werkdag is nog maar net begonnen. Na het weekend begin ik altijd iets later, omdat het een eeuwigheid duurt voordat ik en mijn motivatie op gang komen. Maandagen zijn moeilijk; helemaal wanneer mijn eerste cliënt van de week nog moet arriveren.
Zoals nu.
Ik ben zojuist gestopt met het heen en weer wiegen. Na alle thee zou ik mij wat energieker en zelfs enthousiaster moeten voelen, maar mijn hoofd is één en al chaos.
Waar moet ik het in vredesnaam over hebben wanneer Johan er straks is? Wat moet ik zeggen op het moment dat hij de kamer inkomt? Wat was mijn plan ook alweer voor deze sessie? Wat als er een ongemakkelijk stilte valt en ik niet weet wat ik moet zeggen? Wat als de “blur” in mijn hoofd straks de hele sessie lang aan blijft houden?
Chaos.
Chaos.
Chaos.
Mijn hart gaat tekeer, mijn handen zijn vochtig, mijn ogen voelen alsof ik elk moment kan gaan huilen. Ik herinner mezelf eraan dat vrijwel al mijn sessies goed verlopen. Hard bewijs toont aan dat ik vaak zelfs een fantastische therapeut ben. Maar wacht, ik schreef het net zelf. Vrijwel al mijn sessies verlopen goed. Dat is anders dan altijd. Hoe dan ook; Johan is echt tot dusver tevreden over mij geweest. Shit. Nu schreef ik tot dusver, wat betekent dat het deze keer mogelijk wel tot een nachtmerrie uitloopt. Ok niks hiervan helpt. Alles is al een nachtmerrie.
En dan die tikkende klok die me eraan doet herinneren dat tijd op niemand wacht! Ik begin me al voor te stellen hoe straks dat vreselijke geluid van de deurbel door de praktijkruimte heen bralt. Doe-doeng! Doe-doeng! Doe-doeng! Het idee alleen al van dat geluid en de onvermijdelijkheid ervan is genoeg om me gek te maken. Ik heb zin om te vluchten hiervan. Ergens heen.
Ok, het is nu helemaal duidelijk. Ik ben officieel niet in staat om deze sessie te doen. Ik moet me concentreren op de vele positieve mogelijkheden:
Johan is misschien de afspraak vergeten, of hij meldt zich op het laatste moment ziek. Misschien heeft hij een ongeluk gekregen op weg hiernaartoe. Dat zou betekenen dat ik met niemand hoef te praten voor een heel uur lang. Wow, stel dat Johan dood is. Dan zijn automatisch alle sessies met hem geannuleerd!
En als Johan niks overkomt, bestaat altijd de mogelijkheid dat mij iets overkomt. Ik ben al gestrest, maar als de stress zich ver genoeg opbouwt zou ik een hartaanval kunnen krijgen. Een hartaanval is een beregoed excuus om alle sessies voor een lange tijd te annuleren. Of voor altijd. Afhankelijk van het soort hartaanval.
Je mag altijd hopen.
Oh shit ik denk dat het zijn auto is die ik buiten zie parkeren neeeeeeeeeeeeeeeeee
De sessie ging goed.
